1992 թ. ապրիլի 10-ին Մարաղան այրվում էր: Բնակիչները  լքում էին  գյուղը: Ծերունիները, հաշմանդամներն  ու երեխաները  թաքնվում էին  նկուղներում ու անտառում։ Սուսաննա Սահակյանը  այդ օրը չգտավ իր  չոր երեխաներին ։ Մեկուկես տարի անց  երեխաները հանդիպեցին  Գորիսի մանկատանը։ Նրանք ոչինչ  չէին հիշում։ Երազիկ Ավթանդիլյանն ու եղբայրը՝ Զոհրաբը այդ ընթացքում եղել էին ադրբեջանական գերության մեջ։ Ի տարբերություն Երազիկի, նրա փոքր եղբոր` Զոհրաբի հիշողության մեջ պահպանվել են դրվագներ գերության ընթացքում անցկացրած օրերից և այսօր նա դժվարությամբ կրում է այդ օրերի հետևանքները։